سلام بهونه قشنگ من برای زندگی
این مدت یه کم سرم شلوغ بود که نشد قبل از شروع به کار نویسنده جدید وبلاگم معرفیش کنم
رضوان کوچولو
نویسنده جدید و دوست خوبی که از این بعد در نوشتن مطالب در وبلاگم به من کمک میکنه به علت وقت کم من و خوب به خاطر فعالیت خوب ایشون و همچنین از مطالب و حرفهایی که ایشون گفتند خوشم اومد و خوب خودشون هم دوست داشتند که مطالبشون رو جایی بنویسند و خوب قرار شد 2 نفری این وبلاگ رو فعلا داشته باشیم و به روز کنیم !
هیمن دیگه
چیز دیگه ای فکر نکنم مونده باشه بگم
مرسی رضوان کوچولو
بای بای
‚ای فرشتگان می شنوید؟
ای کائنات
جبرائیل ای میکائیل
ای شیطان ای که دشمنی دیر ینه ای با من داری من او را دوست می دارم
او را ستایش می کنم
زیبا ئیش را می ستایم
به او نگاه کن چگو نه خود را می نما یاند
دریا درختان خورشید ستارگان ماه .
ای وای چگو نه این همه زیباست.
گاه توان درک این همه زیبائی در من نیست!
آه ای شیطان نمی دانی چه زیباست.!!
نمی دانی چه درد مند است!!
راه او را گویم.
این همه درد بعد زیبائی مگر میشود؟؟
چگونه ‚چطور‚ کجا می توان این دو را در آغوش کشید..
با او بودن چون دردی شفا بخش است همچون زهری که باید نوشید تا به سلا مت رسی !!
ای شیطان تو را گویم می بینی چه چیزیست که مرا این گونه ساخته؟؟
گاه با خود می گویم که نمی دانی چه زیباست با او بودن و آن زمان است که افسوس من روانه ی تو خواهد شد !!!!
ولی
هر گاه که قصه ی حسادتت را به یاد می آورم به این می اندیشم که چون تو می
دانی میدانی چه از دست داده ای حسادت را پیشه گرفته ای و تمام مکر ها را
به کار خواهی بست چون تو بی درد شوم !!
آه می بینی حتی تو هم درگیر اوئی کسی از عشق او در امان نیست...
ای پدر آدم..
ای مادر دور حوایم..
ای بر خاسته از نوح..
ای عیسویان..ای مریم پاک
ای ابراهیم...
ای پرستو....
ای گوزن های دشت
به او بگوئید دوستم بدارد!
نخواهم گفت عاشق اویم نتوانم گفت آخر هیچ گاه رسم عاشقی را به جا نیاورده ام
چه اندک شماری بوده است از خود گذشتنم برای او
ولی افسوس در دیار عاشقان این مقدار اصلا به شمار نمی آید و نمی توانند مرا در زمره ی عاشقان جا زنند...
آه چه حسرتی!!! حسرت گفتن این که من چو نیز عاشق هستم...
آه زاریم را می شنوید ؟؟؟؟
فغان هایم را
به ااو بگوئید دوستم بداردمن وبغض ِ بارونیه پشت شیشه
تو شب خونی اشک و بیداری ِماه
نفس می زنم تا پریشونی آه
تو رو نقطه چین مینویسم عزیزم
تو سر گیجه ی خاطره های مب
تو رو می نویسم روی قلب دیوار
تو قاب غزل سوز و بی رحم تکرار
تو که بی ستاره کنارم شکس
شبو با نگاهت برام آینه بستی
کنار من و هق هق دوری من
نشستی و خوندی از عشق و رسیدن
می گفتی اسیر تب سر نوشتی
واسم غصه ها تو ترانه نوشتی
نوشتی از اجبار و هی گریه کردی
اگه زنده موندی یروز بر می گردی
تو رفتی و من بی تو از من بریدم
چه تلخ و تکیده به پایان
دو تا پنجره اسیرن
دو تا خسته دو تا تنها
یکیشون تو یکیشون من
دیوار از سنگه سیاهه
سنگ سرد و سخت خارا
زده قفل بی صدایی
به لبای خسته ی ما
نمی تونی که بجنبی
زیر سنگینی دیوار
همه ی عشق من و تو
قصه هست قصه ی دیوار
همیشه فاصله بوده
بین دستای من و تو
با همین تلخی گذشته
شب و روزای من و تو
راه دوری بین ما نیست
اما باز اینم زیاده
تنها پیوند من و تو
دست مهربون باده
ما باید اسیر بمونیم
زنده هستیم تا اسیریم
واسه ما رهایی مرگه
تا رها بشیم می میریم
کاشکی این دیوار خراب شه
من و تو با هم بمیریم
توی یک دنیای دیگه
دستای همو بگیریم
درد بیزاری نباشه
میون پنجره هاشون
دیگه دیواری نباشه
من اما به نزدیکترین
به همین دنیایی که شانه به شانه من ، همیشه بوی تازگی باران می دهد
به همین آسمان ناشناخته
که تعبیر دوباره غروبهای پائیز مدرسه و رفاقت است
تو همچنان در آن دورهای غریب می گردی و
آرزوهای تازه ات را بر دنباله بادبادک آن کودک بازیگوش می بندی
و رها
از رفتن و فراموشی و تقدیر می نویسی
من اما اینجا
لابلای همین شانه و هوای مرطوب از بوسه و ستاره و کوچه های همکلامی می خوانم
از کوچه های خسته و پرخاطره
از نفس بریدگی خاطره اگر
زبانم لال ، اگر بروی !
از نوبر همان قرار صبحگاهی چند سال پیش !
تو میان خیابان های شلوغ همین شهر ، خنده میهمانم می کردی
حالا در این بلندای خلوت
نگاه از من دریغ می کنی و انتهای آسمان را خط نور می کشی !
راستی خبر داری
رنگ تکرار بر نوشته هایم پاشیده ای ؟!
این روزها ، هر روز تو را از نو
سر همان ساعت معلوم ، بین دود و چایی ، روی میز نوشته های عاشقانه
می سازند و از تو چه داستانها می بافند
اما من و خاطره های اندک و تصویرهای تنک از تو !
تو انگار زبانم لال ، به راستی رفته ای
زیرا همین رویای خاطره هم شانگی ات هم
هر روز رنگ پریده تر
جلوی چشمان آسمانم نقش می بندد
حالا ، به راستی رفته ای ؟! رفته ای به همان دورها ؟!
به همان دورها که دیگر آسمانش بوی باران پائیزی همیشه را ندارد
به همان دورها که کوچه هایش دیگر نه قدیمی اند ، نه خسته
به همان دورها که زمان دیگر میان خ
ستگی غروب و طلوع لنگ نمی زند
نمی دانم
تو بگو
خدایا تو دانی که در زندگانی
چه کرده به من مهربانــی من
خدایا تو دانی که این مهربانی
شـــده دشمن جاودانـــــــی من
کسی که دلم را کشیده خدایا در آتش غم
نگفته که با او به غیر محبت چه کرده دلم
بلا دیدم از دل خطا دیدم از دل
نخواهم دلی را دل غافلــــی را
کـه شـد باعــث ناتوانــــی مــن
به عشقی اسیرم به دردی دچارم
کـه از محــنت آن قراری نــدارم
سیــه شد از آن زندگانـــــــی من
به جرم محبت غم و درد و محنت
دلــی پر ز حســـرت زمــانـــــــه
چــــــرا کرده قسمـــــت مــــــــن
اگر دل دادم وفــا کردم
خدا میداند خطـــا کردم
اگر بی تو گریه ها کردم
خدا می داند خطــا کردم
نخواست او به من خسته بی گمان برسد
شکنجه بیشتر از این که پیش چشم خودت
کسی که سهم تو باشد به دیگران برسد
چه می کنی که اگر او را خواستی یک عمر
به راحتی کسی از راه ناگهان برسد
رها کنی برود از دلت جدا باشد
به آنکه دوست ترش داشته به آن برسد
رها کنی بروند تا دو پرنده شوند
خبر به دورترین نقطه جهان برسد
گلایه ای نکنی و بغض خویش را بخوری
که هق هق تو مبادا به گوششان برسد
خدا کند که نه ...!! نفرین نمی کنم که مباد
به او که عاشق او بودم زیان برسد
خدا کند که فقط این عشق از سرم برود
خدا کند که فقط آن زمان برسد...!!!
| Design By : Pars Skin |
