توي اين دوره زمونه

عشق يه جور بلاي جونه

دل به هركسي كه ميدي

شعر رفتنو ميخونه

اگه اي دل ديوونه

سير شدي از اين زمونه

كاري كن كه عشقت تو سينه

بميره زنده نمونه

يه روزي با اين بهونه

كه دلت شده ديوونه

پا گذاشتي توي قلبم

گفتي از غم زمونه

گفتي روزگار نامرد

دلمو شكست تو سينه

گفتي بعد از اون جدايي

عشق آخرم همينه

برو ديگه نمي خوام

اين عشق شومو

نمي خوام تو خواب

ببينم آرزومو

برو ديگه خسته ام

از با تو بودن

خسته از تلخيه

روزا رو شمردن