ای قامت بلند مقدس،

تندیس جاودان،

ای مرمر سپید؛

 

ای پاکی مجرد پنهان،

در انجماد سنگ؛

 

من عابدانه در دل محراب سرد شب،

بدرود با خدای کهن گفتم .

هرگز کسی نگفته سپاس تو،

این گونه صادقانه که من گفتم .

 

دیگر مرا،

با این عذاب دوزخیت

- مگذار

مهر سکوت را،

زین سنگواره لب سرد ساکتت

- بردار

 

از این نگاه سرد،

با چشمهای سنگی تو.

دلگیر می شوم .

 

ای آفریده من،

آری، تو جاودانه جوانی،

من پیر می شوم .

 

در این شبان تیره و تار اینک،

ای مرمر بلند سپید،

تندیس دستپرور من،

پرداختم تو را .

 

با این شگرف تیشه اندیشه،

در طول سالیان ،

- که چه بر من رفت -

با واژه های ناب

در معبد خیالی خود ساختم تو را .

 

اما،

ای آفریده من !

- نه ،

ای خود تو آفریده مرا،

- اینک،

با من چه می کنی ؟!

نوشته شده در پنج شنبه 89/1/19ساعت 4:21 صبح توسط همصدا نظرات ( ) |