حرف هایشان را که می شنوم چنان دستانم سرد می شود که دیگر حسشان نمی  کنم ... 

  و چنان چیزی در درونم خشمگین می شود که می خواهد صدایی سر دهد تا به همه ی این دروغ ها اعتراض کند ... 

  و این صدا تمام وجودم را فرا می گیرد تا اینکه به سکوت مبدل می شود ... 

  سکوتی بلندتر از تمام فریاد ها...سکوتی که تلخ است ...سکوتی که خشم را فریاد را داد می زند... 

  همه چیز مرور می شود...در کجای سرزمین من جایی برای دروغ بوده است ؟ 

 به نقل از وبلاگ یه نامهربون