اشک مرا هیچ کس ندید تا کنارم بنشیند و دل داریم بدهد.هیچ کس نفهمید که خورشید چقدر دیر طلوع کرد، دل من هزار بار با یاد تو خورشید و انقلاب کرد و من با تازیان? عقل این شورش را خفته کردم، حال خسته و زخمی گوشه ای زانوی غم بغل گرفته و منتظر آخرین فرصتها و تصمیمهاست،حالا امید و هستی اش در گرو قدرت عشق من است.حالا فقط می تواند با عشق آرام بگیرد و خواهد گرفت، چون من عاشق دیوانه ای بیش نیستم.

بگین چشاش به در بود، نیومدی سراغش

بگین به یاد تو بود، نیومدی سراغش

                                              

                                     بگین که تک پرت بود، نیومدی سراغش

                                      بگین که عاشقت مرد، دیگه نیا سراغش

 

 

نوشته شده در شنبه 87/10/21ساعت 4:55 عصر توسط غریب آشنا نظرات ( ) |